Σε ένα κομψό καφέ στο κέντρο της πόλης, η Άννα μπήκε με τη χαρακτηριστική της αυτοπεποίθηση. Ξανθιά, με βλέμμα που συνδύαζε γλυκύτητα και μυστήριο, δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει για να τραβήξει τα βλέμματα. Η παρουσία της ήταν μαγνητική — όχι μόνο για την εξωτερική της εμφάνιση, αλλά και για τον αέρα σιγουριάς που απέπνεε.
Καθώς καθόταν στο τραπέζι της, οι ματιές άρχισαν να στρέφονται προς το μέρος της. Ένας νεαρός άνδρας στο διπλανό τραπέζι της χαμογέλασε διστακτικά. Ένας άλλος, πιο τολμηρός, της πρόσφερε έναν καφέ «κερασμένο από μένα». Κάποιοι προσπαθούσαν να πιάσουν κουβέντα, άλλοι απλώς την παρατηρούσαν με θαυμασμό.
Η Άννα είχε συνηθίσει το φλερτ — όχι με αλαζονεία, αλλά με μια ήρεμη αποδοχή. Ήξερε πως η εμφάνισή της άνοιγε πόρτες, αλλά αυτό που κρατούσε τους ανθρώπους κοντά της ήταν η προσωπικότητά της. Γιατί πίσω από τα ξανθά μαλλιά και το εντυπωσιακό παρουσιαστικό, κρυβόταν μια γυναίκα με χιούμορ, ευφυΐα και μια καρδιά που ήξερε να διακρίνει το αληθινό ενδιαφέρον από το επιφανειακό.
