7 πράγματα που μου έμαθε η Casablanca για τη ζωή
1) Τα ελαττώματά μας είναι επιλογή μας σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε. Και ο χαρακτήρας μας είναι η μοίρα μας.
2) Όσο δραματική και αν είναι μια κατάσταση, πάντα υπάρχει χώρος για να γελάσεις. Άνοιξε τα μάτια σου και βρες τον.
3) Κανένα ερωτικό τρίγωνο δεν είχε ποτέ happy ending. Τουλάχιστον όχι και για τους τρεις. Ή αλλιώς, μια γυναίκα δύο άντρες κομπολόι δίχως χάντρες (και τούμπαλιν).
4) Οι μεγάλοι έρωτες δε μένουν ποτέ μαζί μέχρι τέλους- ό,τι κι αν εννοούμε τέλος. Πάντα με ενοχλούσε το κλισέ-δηθενιά-παρηγοριά στον άρρωστο «Οι μεγάλοι έρωτες δεν ξύπνησαν ποτέ στον ίδιο κρεβάτι». Φυσικά και ξύπνησαν. Και ξανά και ξανά. Σπάνια όμως γέρασαν μαζί και κατάφεραν να απομυθοποιήσουν ο ένας τον άλλο. Γι’ αυτό και έμειναν «μεγάλοι έρωτες» και δεν έγιναν ποτέ «μεγάλες αγάπες».
5) Μια υπέροχη φιλία μπορεί να γεννηθεί εντελώς αναπάντεχα και στα πιο απίστευτα μέρη. Έτσι γίνεται συνήθως. Ευτυχώς.
6) Ό,τι έζησες, είναι δικό σου. Και όταν τελειώσει, πάλι δικό σου θα είναι. Άρα τίποτα δεν τελειώνει ποτέ, αν δεν το θες. Θα έχουμε πάντα το Παρίσι, τη Μαδρίτη, τα Εξάρχεια, τα Σούρμενα, τα Σεπόλια... Πάντα. Κάτι είναι κι αυτό.
7) Σύμφωνα με το νόμο του Μέρφι και το νόμο της ζωής, αν επιθυμείς πάρα πολύ να βρεις τον πραγματικό έρωτα, τότε όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει ώστε να τον βρεις. Όταν θα σαι ήδη παντρεμένος με κάποιον άλλο. Ή, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Τσάντλερ στον Τζόι στα Φιλαράκια, όταν ο τελευταίος αναρωτιέται αν θα καταλάβει ποια είναι η κατάλληλη για εκείνον: «Θέλω να πιστεύω πως όταν βρεις την κατάλληλη κοπέλα θα έχεις το κουράγιο και τα κότσια να της πεις “Όχι, ευχαριστώ. Είμαι παντρεμένος”».
1) Πρόκειται για ένα ρομαντικό, πολεμικό μελόδραμα με φόντο τον Β' Παγκόσμιο
