Στην άκρη του καταστήματος, κάτω από το θαμπό φως που διέρρεε από την βιτρίνα, στεκόταν μια γυναίκα με ένα κοκκινο ταγιέρ. Το χρώμα του ταγιέρ της ήταν έντονο και παθιασμένο, σαν να είχε απορροφήσει κάθε ίχνος ζωής από τον περιβάλλοντα χώρο. Οι γραμμές του προσώπου της αποκάλυπταν μια βαθιά προβληματισμένη σκέψη, ενώ τα μάτια της σκανάριζαν τις σειρές των παπουτσιών που εκτείνονταν μπροστά της.
Κάθε ζευγάρι παπουτσιών φαινόταν να της ψιθυρίζει μια διαφορετική ιστορία, μια διαφορετική υπόσχεση. Αλλά εκείνη δεν έψαχνε για κάτι που θα την έκανε να ξεχωρίσει - το κοκκινο ταγιέρ της ήταν ήδη αρκετά δυναμικό. Έψαχνε για κάτι που θα την έκανε να αισθανθεί άνετα, κάτι που θα αγκάλιαζε τα βήματά της στον περίπλοκο χορό της καθημερινότητας.
Τελικά, τα μάτια της κατέληξαν σε ένα ζευγάρι παπουτσιών που ξεχώριζε για την απλότητά του. Ήταν απλά, χωρίς περιττά στολίδια, αλλά με μια κομψότητα που αντιστοιχούσε στην δική της. Με ένα βαθύ αναστεναγμό, σκύβει να τα δοκιμάσει, αφήνοντας για λίγο πίσω της το βάρος των σκέψεων που την κατέκλυζαν.
