Ζητείται ελπίδα
Αναρωτιούνται σήμερα άραγε οι άνθρωποι, γιατί έχουν ξεπέσει σε μια εμπόλεμη καθημερινότητα; Γιατί το μόνο που υπάρχει στο μυαλό τους είναι να εργάζονται για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν
στην άνιση μάχη επιβίωσης.Καλούμαστε να προσαρμοστούμε
σε καλούπια άγνωστα για όλους. Η μέρα
ξεκινάει με άγχος, στρες, να είσαι αποτελεσματικός στην εργασία
σου, η οποία δεν αποδίδει πλέον αυτά που
σου προσέφερε κάποτε. Και λογικό όταν ο πληθωρισμός τρέχει με χίλια. Από την καθημερινή σου μετακίνηση που έχεις χάσει τον λογαριασμό του εφοδιασμού του
αυτοκινήτου σου. Την σκυτάλη παίρνουν οι λογαριασμοί, που τους
ανοίγεις και νομίζεις ότι έχεις έπαυλη και όχι ένα φυσιολογικό σπίτι. Μέχρι το Σούπερ μάρκετ που έχεις γεμίσει ένα
καλάθι με τα απολύτως απαραίτητα αλλά δεν σου φτάσανε και τα χρήματα. Κατά συνέπεια
η οικονομική κατάσταση έχει επιπτώσεις στο πολιτισμικό επίπεδο της χώρας. Εκνευρισμός,
ψυχολογική διαταραχή, πίεση
εργασιακή και οικογενειακή. Όλα τα
παραπάνω συνθέτουν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ,
το οποίο ωθεί προβλήματα υγείας,
ξεσπάσματα, εγωιστικές και αλλοπρόσαλλες
συμπεριφορές.
Ξεχάσαμε πότε γελάσαμε,
πότε χαρήκαμε, πότε
χαλαρώσαμε, πότε αγαπήσαμε. Βέβαια
υπάρχουν τα μικρο-διαλείμματα του διαδικτύου. Τα οποία σε καμία περίπτωση δεν
εξασφαλίζουν τα παραπάνω αλλά τα κουκουλώνουν για την ώρα. Αν καταφέρουμε και ξεμπερδέψουμε
την χαρά με το ξεγέλασμα, το γέλιο με το
χαμόγελο, την ευτυχία με την ψευδαίσθηση… κάτι μπορεί να αλλάξει!
