Κάθε τόσο, εφημερίδες και ειδησεογραφικές ιστοσελίδες αφιερώνουν τίτλους και άρθρα στην ενδεχόμενη επιστροφή του τέως πρωθυπουργού Κ. Τσίπρα στην πολιτική σκηνή. Αν αυτό γίνεται για να αυξηθεί η επισκεψιμότητα και η κυκλοφορία, είναι κατανοητό. Αν όμως βασίζεται σε πραγματικά πολιτικά δεδομένα ή μελέτες κοινής γνώμης, τότε αγγίζουμε ένα βαθύτερο, πιο ανησυχητικό φαινόμενο: την αδυναμία απαγκίστρωσης από το παρελθόν.
Το κεφάλαιο «Τσίπρας», για πολλούς πολίτες, έχει κλείσει. Όχι αναγκαστικά με εχθρική διάθεση, αλλά με κόπωση. Οι πολίτες δείχνουν να έχουν κουραστεί από τις μικροπολιτικές συγκρούσεις, τις τετριμμένες ρητορικές και την επαναλαμβανόμενη παρουσία των ίδιων προσώπων σε διαφορετικές εκδοχές.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο πολιτικό αφήγημα. Μια προσέγγιση που θα ξεφεύγει από τη λογική των κλειστών κομματικών συστημάτων και θα τολμά να μιλήσει απλά, ευθέως και με φρέσκα συνθήματα. Όποιος τολμήσει να ιδρύσει έναν νέο πολιτικό φορέα, πρέπει να γνωρίζει ότι θα χρειαστεί και πόρους (τουλάχιστον 300.000 ευρώ για μια σοβαρή εκκίνηση), αλλά και ανθρώπινο δυναμικό: τουλάχιστον 100 στελέχη πρώτης γραμμής με όραμα, τεχνογνωσία και διάθεση να εργαστούν συλλογικά.
Δεν πρόκειται απλώς για θέμα «πολιτικού marketing». Είναι θέμα ουσίας και ανανέωσης. Η κοινωνία χρειάζεται κάτι περισσότερο από τη σκιά του χθες. Χρειάζεται μια πρόταση που θα της μιλήσει για το αύριο.
