Ο Απογοητευμένος Πολίτης
Ζω με έναν βασικό μισθό των 742 ευρώ. Δεν είναι επιλογή, είναι επιβίωση. Το ενοίκιο απαιτεί πάνω από το μισό μου εισόδημα, το ρεύμα ανεβαίνει με κάθε λογαριασμό, και το σούπερ μάρκετ μοιάζει πλέον με πολυτέλεια. Ακόμα και το γάλα έγινε είδος πολυτελείας.
Η ανεργία χτυπάει δίπλα, απέναντι, μέσα στο σπίτι. Πτυχία χωρίς αντίκρισμα, βιογραφικά χωρίς απάντηση, νέοι γεμάτοι όνειρα που μετατρέπονται σε αριθμούς στατιστικής. Και όσοι έχουν δουλειά, συχνά σιωπούν από φόβο ή απόγνωση.
Και τι ακούμε; Σκάνδαλα. Σπατάλες. Διορισμοί και κουμπαριές. Δικαιολογίες με φανταχτερές λέξεις και πολιτικοί που ζουν σε παράλληλους κόσμους. Δεν είναι απλώς αδικία—είναι προσβολή. Σε έναν λαό που μάτωσε, που περίμενε ελπίδα και πήρε απογοήτευση.
Νιώθω εγκλωβισμένος σε ένα αδιέξοδο, σε μια χώρα που αγαπώ αλλά δεν αναγνωρίζω πια. Θέλω να ελπίζω, αλλά κουράστηκα να πιστεύω σε υποσχέσεις. Θέλω να φωνάξω, αλλά η φωνή μου μοιάζει να χάνεται στο κενό.
Δεν ζητώ θαύματα. Ζητώ αξιοπρέπεια. Και γι’ αυτήν, θα συνεχίσω να παλεύω.
