Ένας από τους εισηγητές στο ετήσιο συνέδριο του
συνδέσμου προμηθειών και logistics της βιομηχανίας BME (Bundesverband
für Materialwirtschaft und Einkauf) που διοργανώθηκε στο Βερολίνο αυτόν
τον μήνα, ήταν ο οικονομικός διευθυντής (CFO) της γερμανικής
οικογενειακής εταιρίας Dräxlmaier, Karl Gadesmann. Όταν ερωτήθηκε πώς
βλέπει την εξέλιξη στην αγορά εργασίας τού ομίλου, που ας σημειωθεί
απασχολεί 55.000 άτομα σε 60 χώρες, έχει ετήσιο τζίρο 3,4 δισ. ευρώ,
ήταν ειλικρινής. Στη Γερμανία δεν πρόκειται να γίνουν επεκτατικές
κινήσεις, απασχολούνται περίπου 5.000 άτομα, εκ των οποίων 3.000
μηχανικοί στην ανάπτυξη προϊόντων και σε νέες τεχνολογίες καθώς και
υποστηρικτικό προσωπικό διοίκησης. Στην παραγωγή, σχετικά λίγοι.
Η επιχείρηση, που είναι ένας βασικός προμηθευτής της διεθνούς αυτοκινητοβιομηχανίας, με καλώδια, ηλεκτρικές εφαρμογές και εξαρτήματα interior, είναι αναγκασμένη να παράγει σε χώρες σχετικά χαμηλού εργατικού κόστους, λόγω του αντικειμένου της παραγωγής, που δεν μπορεί (ακόμα) να αυτοματοποιηθεί, ούτε να εκτελεσθεί με τη βοήθεια ρομπότ, άρα χρειάζεται πολλά χέρια η κατασκευή.
Ο CFO ανέφερε την επένδυση στη FYROM, φυσικά την αποκάλεσε με το όνομα «Μακεδονία», όπου ξεκίνησαν το 2012 με 400 άτομα στην περιοχή Kavadarci και έχουν φτάσει να απασχολούν 4.000 ανθρώπους, πολλοί εκ των οποίων δούλευαν πριν στην αγροτική ή στην κτηνοτροφική παραγωγή. Σαφώς λείπει από το προσωπικό η βιομηχανική κουλτούρα, η οποία είναι περισσότερο διάχυτη στη Ρουμανία, όπου έχουν επίσης μεγάλες επενδύσεις (έχω αναφερθεί σχετικά σε άλλο άρθρο μου για τις επενδύσεις στη Ρουμανία). Στα θετικά της επιλογής καταγράφονται, εκτός από το χαμηλό εργατικό κόστος, το σταθερό και φιλικό στη βιομηχανία πολιτικό πλαίσιο, καθώς και πλεονεκτήματα της χώρας στον τομέα των logistics.
Η εταιρεία έχει επενδύσει και στην Αφρική, συγκεκριμένα στην Τυνησία, όπου εργάζονται 3.000 άτομα. Να συμπληρώσω μερικά στοιχεία, στα οποία δεν αναφέρθηκε ο εισηγητής: η μεταφορά θέσεων εργασίας από τη Γερμανία σε άλλες χώρες έφερε την αντίδραση των συνδικάτων αλλά και των εκπροσώπων των εργαζομένων μέσα στην εταιρία, πλην όμως άνευ αλλαγής της εταιρικής στρατηγικής. Στην Τυνησία οι μισθοί κυμαίνονται για τις γυναίκες που εργάζονται ως επί το πλείστον στην παραγωγή, διότι στη λεπτή εργασία των καλωδίων και συνδέσμων είναι πιο κατάλληλες από τους άνδρες, γύρω στα 125€ με 200€ τον μήνα. Περιττό να αναφέρω πως η ποιότητα της παραγωγής από το εργοστάσιο της Τυνησίας είναι άψογη, οι πελάτες της εταιρίας είναι αμείλικτοι, σε περίπτωση επανειλημμένων ποιοτικών προβλημάτων αλλάζουν τον προμηθευτή εν ψυχρώ.
Ένας άλλος ομιλητής, ο πρόεδρος του γερμανικού εμπορικού και βιομηχανικού επιμελητηρίου Dr. Eric Schweitzer, αναφέρθηκε με λίγες λέξεις στην κρίση που φάνηκε απειλητική για τη Γερμανία λόγω της Ελλάδος και της διατάραξης του ευρώ, αλλά ξεπεράστηκε και σχεδόν ξεχάστηκε. Δεν παρέλειψε να αναφέρει ειρωνικά τον Γιάννη Βαρουφάκη: «Το καλοκαίρι», είπε, «είχαμε έναν υπουργό Οικονομικών, της Ελλάδας, αυτός ήθελε να μας πείσει πως ένας θα πληρώνει -η Γερμανία- και ένας άλλος θα επωφελείται - η Ελλάδα. Αυτό, τελείωσε».
πηγή:www.protagon.gr Η επιχείρηση, που είναι ένας βασικός προμηθευτής της διεθνούς αυτοκινητοβιομηχανίας, με καλώδια, ηλεκτρικές εφαρμογές και εξαρτήματα interior, είναι αναγκασμένη να παράγει σε χώρες σχετικά χαμηλού εργατικού κόστους, λόγω του αντικειμένου της παραγωγής, που δεν μπορεί (ακόμα) να αυτοματοποιηθεί, ούτε να εκτελεσθεί με τη βοήθεια ρομπότ, άρα χρειάζεται πολλά χέρια η κατασκευή.
Ο CFO ανέφερε την επένδυση στη FYROM, φυσικά την αποκάλεσε με το όνομα «Μακεδονία», όπου ξεκίνησαν το 2012 με 400 άτομα στην περιοχή Kavadarci και έχουν φτάσει να απασχολούν 4.000 ανθρώπους, πολλοί εκ των οποίων δούλευαν πριν στην αγροτική ή στην κτηνοτροφική παραγωγή. Σαφώς λείπει από το προσωπικό η βιομηχανική κουλτούρα, η οποία είναι περισσότερο διάχυτη στη Ρουμανία, όπου έχουν επίσης μεγάλες επενδύσεις (έχω αναφερθεί σχετικά σε άλλο άρθρο μου για τις επενδύσεις στη Ρουμανία). Στα θετικά της επιλογής καταγράφονται, εκτός από το χαμηλό εργατικό κόστος, το σταθερό και φιλικό στη βιομηχανία πολιτικό πλαίσιο, καθώς και πλεονεκτήματα της χώρας στον τομέα των logistics.
Η εταιρεία έχει επενδύσει και στην Αφρική, συγκεκριμένα στην Τυνησία, όπου εργάζονται 3.000 άτομα. Να συμπληρώσω μερικά στοιχεία, στα οποία δεν αναφέρθηκε ο εισηγητής: η μεταφορά θέσεων εργασίας από τη Γερμανία σε άλλες χώρες έφερε την αντίδραση των συνδικάτων αλλά και των εκπροσώπων των εργαζομένων μέσα στην εταιρία, πλην όμως άνευ αλλαγής της εταιρικής στρατηγικής. Στην Τυνησία οι μισθοί κυμαίνονται για τις γυναίκες που εργάζονται ως επί το πλείστον στην παραγωγή, διότι στη λεπτή εργασία των καλωδίων και συνδέσμων είναι πιο κατάλληλες από τους άνδρες, γύρω στα 125€ με 200€ τον μήνα. Περιττό να αναφέρω πως η ποιότητα της παραγωγής από το εργοστάσιο της Τυνησίας είναι άψογη, οι πελάτες της εταιρίας είναι αμείλικτοι, σε περίπτωση επανειλημμένων ποιοτικών προβλημάτων αλλάζουν τον προμηθευτή εν ψυχρώ.
Ένας άλλος ομιλητής, ο πρόεδρος του γερμανικού εμπορικού και βιομηχανικού επιμελητηρίου Dr. Eric Schweitzer, αναφέρθηκε με λίγες λέξεις στην κρίση που φάνηκε απειλητική για τη Γερμανία λόγω της Ελλάδος και της διατάραξης του ευρώ, αλλά ξεπεράστηκε και σχεδόν ξεχάστηκε. Δεν παρέλειψε να αναφέρει ειρωνικά τον Γιάννη Βαρουφάκη: «Το καλοκαίρι», είπε, «είχαμε έναν υπουργό Οικονομικών, της Ελλάδας, αυτός ήθελε να μας πείσει πως ένας θα πληρώνει -η Γερμανία- και ένας άλλος θα επωφελείται - η Ελλάδα. Αυτό, τελείωσε».
