Η Κόκκινη Βέσπα
Η ήλιος έλαμπε πάνω από τα πλακόστρωτα δρομάκια της πόλης. Η Μαρία, με το κόκκινο φόρεμα που αγκαλιάζει το σώμα της, καθόταν στην κόκκινη βέσπα της. Τα μαλλιά της χορεύανε στον αέρα, ενώ τα γυαλιά της ηλίου προστάτευαν τα μάτια της από το φως.
Οι περαστικοί ρίχνανε ματιές στην Μαρία, θαυμάζοντας την ομορφιά της. Εκείνη όμως δεν έδινε σημασία. Οδηγούσε με άνεση, αφήνοντας τον άνεμο να την αγκαλιάζει. Το κόκκινο φόρεμα της έλαμπε στον ήλιο, και η βέσπα της έσφυζε από ζωή.
Κάθε στιγμή που περνούσε πάνω από τα πλακόστρωτα, η Μαρία ένιωθε την ελευθερία να την αγκαλιάζει. Και εκείνη, με το κόκκινο φόρεμα και την κόκκινη βέσπα, ήταν ένα μέρος της πόλης, ένα μέρος της ζωής που αγαπούσε.
Και ούτως, η Μαρία συνέχισε το ταξίδι της, με τον άνεμο να την οδηγεί προς το άγνωστο.
