Η Μοναξιά της Πόλης
Η πόλη ξυπνά πάντα πριν από τους ανθρώπους της. Τα φώτα των δρόμων σβήνουν αργά, τα καφέ ανοίγουν τα ρολά τους, και οι πρώτες φιγούρες εμφανίζονται στα πεζοδρόμια σαν σκιές που ψάχνουν τον ρυθμό τους. Κι , μέσα σε αυτή τη διαρκή κίνηση, υπάρχει μια αίσθηση όμως που δεν φεύγει ποτέ: η μοναξιά.
Δεν είναι η μοναξιά της απομόνωσης. Είναι η μοναξιά που γεννιέται μέσα στο πλήθος. Εκείνη που νιώθεις όταν κάθεσαι σε ένα υπαίθριο καφέ, με τον καφέ να αχνίζει μπροστά σου και τον κόσμο να περνάει χωρίς να βλέπεις πραγματικά . Μια μοναξιά που δεν πονά, αλλά σε κάνει να παρατηρείς πιο βαθιά. Να βλέπεις τις λεπτομέρειες: το φως που πέφτει στις προσόψεις, τα βήματα που συγχρονίζονται, τις μικρές ιστορίες που εκτυλίσσονται γύρω σου χωρίς εσένα.
Η πόλη είναι γεμάτη ανθρώπους που βιάζονται, που μιλούν στο τηλέφωνο, που τρέχουν να προλάβουν. Κι ανάμεσά τους, κάποιοι κάθονται για λίγο. Παίρνουν μια ανάσα. Κοιτούν γύρω τους σαν να προσπαθούν να καταλάβουν πού ανήκουν. Αυτή η στιγμή —η στιγμή της παύσης— είναι που αποκαλύπτει τη μοναξιά της πόλης. Μια μοναξιά σχεδόν ποιητική, που δεν απομακρύνεται από τον κόσμο , αλλά σε φέρνει πιο κοντά στον εαυτό σου.
Ίσως τελικά η μοναξιά της πόλης να μην είναι εχθρός. Ίσως να είναι ο χώρος που μας δίνεται για να σκεφτούμε, να νιώσουμε, να παρατηρήσουμε. Να βρούμε τη δική μας θέση μέσα στο χάος. Γιατί η πόλη μπορεί να είναι θορυβώδης, απαιτητική, κουραστική — αλλά μέσα σε όλα αυτά, σου προσφέρει και κάτι άλλο: την ευκαιρία να σταθείς για λίγο μόνος, χωρίς να είσαι πραγματικά μόνος.
ίδιο Αυτή είναι η παράξενη, γλυκόπικρη ομορφιά της. Η μοναξιά της πόλης δεν είναι κοινό. Είναι καθρέφτης. Και κάθε πρωινό, σε μια καρέκλα κάποιου καφέ, κάποιος κοιτάζει μέσα του και ξαναβρίσκει τον εαυτό του.
