Το φθινόπωρο έχει απλώσει τα χρώματά του στους δρόμους της πόλης. Τα φύλλα χορεύουν με τον άνεμο, και η ατμόσφαιρα μυρίζει νοσταλγία και ζεστασιά. Σε μια γωνιά ενός μικρού καφέ, μια κοπέλα κάθεται μόνη, μα όχι μοναχική. Φορά ένα κομψό καμηλό παλτό που αγκαλιάζει απαλά τους ώμους της, και ένα βυσσινί που προσθέτει μια πινελιά παριζιάνικης φινέτσας .
Στο χέρι της κρατά ένα φλιτζάνι καφέ, αχνιστό και αρωματικό. Κοιτάζει έξω από το παράθυρο, χαμένη στις σκέψεις της, σαν να συνομιλεί σιωπηλά με το φθινόπωρο. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο—ούτε παρέα, ούτε λόγια. Ο καφές της είναι η στιγμή, το στυλ της είναι η δήλωση, και η εικόνα της είναι μια μικρή ιστορία που αξίζει να ειπωθεί.
