Η μελαγχολία του φθινοπώρου
Το φθινόπωρο δεν φωνάζει. Ψιθυρίζει. Με τα φύλλα που πέφτουν αργά, σαν σκέψεις που βαραίνουν την ψυχή. Ο ουρανός γκριζάρει, όχι από θυμό, αλλά από μια γλυκιά παραίτηση. Οι μέρες μικραίνουν, και μαζί τους συρρικνώνεται η βεβαιότητα του καλοκαιριού.
Υπάρχει μια σιωπηλή μελαγχολία στον αέρα. Όχι θλίψη, μα μια βαθιά ενδοσκόπηση. Είναι η εποχή που ο άνθρωπος στρέφεται προς τα μέσα, όπως τα δέντρα που αποσύρουν τη ζωή τους στις ρίζες. Οι βόλτες γίνονται πιο αργές, τα βλέμματα πιο μακρινά. Οι αναμνήσεις ξυπνούν, σαν να τις καλεί η μυρωδιά της βροχής πάνω στο χώμα.
Το φθινόπωρο είναι η εποχή των αποχαιρετισμών. Όχι μόνο των φύλλων, αλλά και των προσδοκιών που δεν άνθισαν. Είναι η στιγμή που μαθαίνουμε να αφήνουμε, να αποδεχόμαστε, να περιμένουμε. Και μέσα σε αυτή τη μελαγχολία, γεννιέται μια παράξενη γαλήνη. Γιατί μόνο όταν πέσουν τα φύλλα, μπορεί να φανεί ο κορμός.
