Η Δύναμη της Ήρεμης Θάλασσας
Η Άννα ξυπνούσε κάθε πρωί με τον ήχο των κυμάτων να χαϊδεύουν την ακτή. Φορούσε το λευκό της μαγιό — απλό, αλλά γεμάτο νόημα. Ήταν το σύμβολο της νέας της αρχής. Κάθε μέρα, πριν ο κόσμος ξυπνήσει, περπατούσε στην παραλία, έκανε διατάσεις και ασκήσεις, όχι για να αλλάξει το σώμα της, αλλά για να το τιμήσει.
Η γυμναστική της ήταν τελετουργία. Με κάθε κίνηση, άφηνε πίσω της τις σκέψεις που την βάραιναν. Η αναπνοή της γινόταν πιο βαθιά, η καρδιά της πιο ήρεμη. Μετά, καθόταν στην άμμο, έκλεινε τα μάτια και άκουγε. Όχι μόνο τη θάλασσα, αλλά και τον εσωτερικό της κόσμο.
Η Άννα δεν έψαχνε την τελειότητα. Έψαχνε την ισορροπία. Και την έβρισκε κάθε φορά που ένιωθε το σώμα της δυνατό και το μυαλό της καθαρό. Οι άνθρωποι την έβλεπαν και έλεγαν πως ακτινοβολούσε. Δεν ήξεραν ότι αυτή η λάμψη δεν ήταν εξωτερική — ήταν η γαλήνη που είχε κατακτήσει μέσα της.
