Η Κοπέλα της Βροχής 🌧️
Μια βροχερή μέρα, η πόλη έμοιαζε να βυθίζεται σε μια γκρίζα σιωπή. Οι δρόμοι γυάλιζαν από τις σταγόνες που έπεφταν αδιάκοπα, και οι άνθρωποι περπατούσαν βιαστικά κάτω από τις ομπρέλες τους, σαν να ήθελαν να ξεφύγουν από το βάρος του ουρανού.
Κι όμως, μέσα σε αυτήν τη μελαγχολία, υπήρχε μια κοπέλα που δεν έμοιαζε να φοβάται τη βροχή. Στεκόταν στη μέση του δρόμου, με το πρόσωπο στραμμένο προς τον ουρανό, αφήνοντας τις σταγόνες να κυλήσουν στα μάγουλά της σαν μικρά διαμάντια. Τα μαλλιά της κολλούσαν πάνω στο μέτωπό της, μα εκείνη χαμογελούσε.
Ήταν σαν να μιλούσε με τη βροχή, σαν να άκουγε έναν μυστικό ψίθυρο που οι άλλοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Για εκείνη, η βροχή δεν ήταν βάρος· ήταν ελευθερία. Κάθε σταγόνα έμοιαζε να ξεπλένει τις σκέψεις της, να καθαρίζει την ψυχή της από όσα την κρατούσαν πίσω.
Οι περαστικοί την κοιτούσαν με απορία, κάποιοι με θαυμασμό. Μα η κοπέλα της βροχής δεν νοιαζόταν. Ήξερε πως η ζωή δεν είναι μόνο ήλιος και φως· είναι και οι σκιές, οι καταιγίδες, οι στιγμές που πρέπει να αφήσεις να ξαναβρείς τον εαυτό σου .
Κι έτσι, εκείνη τη βροχερή μέρα, η κοπέλα της βροχής έγινε κομμάτι του ουρανού. Ένα μυστικό που μόνο η βροχή μπορούσε να φυλάξει.
