«Μόνο εσένα θα αγαπάω
ερωτικά, μέχρι το τέλος της ζωής μου!»
Ω! Γλυκές κουβέντες! Όλοι τις ξεστομίζουμε σε φάσεις που μας πλημμυρίζει
ερωτική αγάπη. Και φυσικά μπορεί να το πιστεύουμε απόλυτα την ώρα που το λέμε.
Ένας από τους λόγους που παντρευόμαστε είναι γιατί πασχίζουμε να βιώσουμε
την ελεύθερη, απεριόριστη και αιώνια αγάπη. Είναι η προσπάθεια μας για την
δημιουργία του αιώνιου. Με τον γάμο συμφωνήσαμε να είμαστε σύντροφοι για μία
ολόκληρη ζωή. Όμως αυτό δεν βοήθησε στην διατήρηση της αληθινής αγάπης
που είναι απεριόριστη και ελεύθερη.
Το συναίσθημα που
περιορίζεται από όρους και συμβόλαια, σίγουρα δεν είναι αγάπη.
Αν ο γάμος και η ερωτική
αποκλειστικότητα επιλέγονται ελεύθερα, τότε δεν είναι μία έκφραση ελευθερίας ;
Το να εκφράζεις την αγάπη σου σεξουαλικά μόνο με τον ή τη σύντροφό σου δεν
είναι περιορισμός, είναι ελεύθερη επιλογή. Αλλά μόνο εφόσον αυτή εξακολουθεί να
είναι και στο μέλλον επιλογή .
Αν βλέπεις την ερωτική αγάπη σου με ένα άτομο ως μία ιερή υπόσχεση που δεν
πρέπει να αθετήσεις ποτέ, τα βάζεις με τον ακόμη πιο ιερό Νόμο της Αλλαγής, και
θα έρθει μία μέρα που θα βλέπεις αυτήν την υπόσχεση ως υποχρέωση. Και
τότε θα αγανακτήσεις.
Όμως
αν βλέπεις αυτήν σου την απόφαση όχι ως μία υπόσχεση που έδωσες μία φορά, αλλά
σαν μία ελεύθερη επιλογή που κάνεις ξανά και ξανά, τότε η ώρα της αγανάκτησης
δεν θα έρθει ποτέ.
Τίποτα δεν μπορείς να εγγυηθείς
Η
αλλαγή είναι κάτι πολύ περισσότερο από δικαίωμα, είναι συμπαντικός νόμος. Η
αλλαγή δεν μπορεί να σου δοθεί. Είσαι η αυτή. Όσο ζεις μεταβάλλεσαι
επαναξιολογείς, εξελίσσεσαι. Και αφού η αλλαγή είναι το μόνο σταθερό πράγμα σε
εσένα, δεν μπορείς ποτέ να υποσχεθείς ειλικρινά πως θα είσαι πάντα ίδιος.
Επομένως δεν μπορείς να εγγυηθείς ότι πάντα θα θρέφεις τα ίδια ερωτικά
συναισθήματα.
Τα
πράγματα βιώνονται όπως πραγματικά είναι: Σταθερά μεταβαλλόμενα.
Μέχρι
να μπορείς να προβλέπεις το μέλλον βγάλε από το λεξιλόγιο σου το “για πάντα”
και το “ποτέ”.
Γιατί προτιμάμε τον γάμο αφού ξέρουμε ότι είναι
δύσκολος;
Εκτός από την προσπάθεια της δημιουργίας της
αιώνιας αγάπης, ο θεσμός που ονομάσαμε γάμο είναι η προσπάθεια μας να
αποκτήσουμε μία αίσθηση ασφάλειας, όπως συμβαίνει και με τον θεσμό που
αποκαλούμε κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα είναι και τα δύο μορφές του ίδιου πράγματος:
κοινωνικά κατασκευάσματα, σχεδιασμένα για να ελέγχουμε ο ένας την
συμπεριφορά του άλλου.
Αρχικά ο γάμος ήταν η
πιο επιτυχημένη στρατηγική για να εξασφαλίσει η γυναίκα την υποστήριξη και την
επιβίωση της, και εξίσου επιτυχημένη στρατηγική για τον άνδρα ώστε να
εξασφαλίσει σίγουρο σεξ και την δυνατότητα να κληροδοτήσει τα αποκτήματα του
στους δικούς του απογόνους.
Έτσι δημιουργήθηκε μία
κοινωνική σύμβαση. Μου δίνεις αυτό και θα σου δώσω εκείνο. Από αυτήν την άποψη
ο γάμος έμοιαζε πιο πολύ με επιχείρηση. Έγινε ένα συμβόλαιο. Και αφού και τα
δύο συμβαλλόμενα μέρη χρειάζονταν να ισχυροποιήσουν το συμβόλαιο το ονόμασαν
ιερή συνθήκη με τον Θεό, ο οποίος θα τιμωρούσε εκείνους που το παραβίαζαν.
Αργότερα, όταν αυτό
δεν λειτούργησε, δημιουργήσαμε ανθρώπινους νόμους για να το επιβάλουμε. Όμως
ούτε αυτό λειτούργησε. Σήμερα οι νόμοι περί μοιχείας θεωρούνται τόσο
απαρχαιωμένοι όσο ή αναζήτηση του άρρηκτου παρθενικού υμένα από «παραδοσιακούς»
άντρες.
Πλέον προς τον γάμο
συνήθως μας ωθεί η τάση που έχουμε να μιμούμαστε την πλειοψηφία χωρίς να
ξέρουμε γιατί, η πίεση της οικογένειας, οικονομικές ανάγκες, η τάση να θέλουμε
να κατοχυρώσουμε τον σύντροφό μας ώστε να είναι πιο δύσκολο να φύγει αν το
θελήσει.
Φανταστήκαμε τον γάμο σαν την έσχατη διακήρυξη της αγάπης, αλλά τον βιώνουμε
σαν την έσχατη διακήρυξη του φόβου και ανασφάλειας.
Μια μέρα, μια
μέρα, μια μέρα, ΘΑ ΣΕ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ!
Βαθιά
μέσα μας ελπίζουμε ο γάμος να μας οδηγήσει στην ευδαιμονία, στην ασφάλεια και
στην ευτυχία. Έτσι η επινόηση γάμος, τα καταφέρνει καλά ως προς αυτό τον στόχο
στην αρχή, τον πρώτο καιρό που τον βιώνουμε.
Πιο συγκεκριμένα το 50
% των ανθρώπων των μεγάλων Ευρωπαϊκών χωρών που παντρεύονται, διαλύουν τον γάμο
τους παίρνοντας διαζύγιο και από εκείνους που παραμένουν παντρεμένοι, πολλοί
είναι δυστυχισμένοι γιατί αυτό που τους κρατάει μαζί είναι ουσιαστικά είναι η
κυρά Συνήθεια.
Ένας πιο
λειτουργικός τρόπος προσέγγισης του γάμου
Φυσικά και δεν χρειάζεται να καταργήσουμε τον γάμο , ούτε να τον καταστρέψουμε,
ούτε να τον πετάξουμε. Μπορούμε όμως να τον αλλάξουμε, αλλάζοντας τον τρόπο που
τον αντιμετωπίζουμε.
Αν θέλεις εκκλησία, πήγαινε..
Το κάθε θρησκευτικό τελετουργικό έχει την ικανότητα να ενώνει και να
μεταφέρει την σχέση του ζευγαριού σε ένα άλλο επίπεδο. Μπορείς να κάνεις
χριστιανικό γάμο ή βουδιστικό γάμο. Μπορείς να παντρευτείς σε μία άγνωστη
θρησκεία στην παραλία ενός εξωτικού νησιού, φορώντας μόνο το μαγιό σου. Κάνε
ότι σε εμπνέει.
Γάμος: Γιατί
είναι αδύνατο να υποσχεθείς ερωτική αποκλειστικότητα
Ωστόσο, όσο
περισσότερο μένουμε στερεοτυπικά στην εμπειρία του γάμου τόσο περισσότερο
μας πηγαίνει εκεί που δεν θέλουμε να πάμε.
Αν ήμασταν ελεύθεροι
στην αγάπη μας τότε ο γάμος θα ήταν όντως μία διακήρυξη αγάπης. Όμως όπως έχουν
τώρα τα πράγματα , παντρευόμαστε σε μία προσπάθεια να υποβιβάσουμε την αγάπη
μας σε επίπεδο υπόσχεσης ή εγγύησης.
Οι περισσότεροι
σύζυγοι μετά από κάποιο καιρό νιώθουν πράγματι πως βρίσκονται κάτω από τον ίδιο
ζυγό. Δεμένοι σε ένα ατελείωτο μόχθο να κουβαλούν το βάρος της κοινής ζωής τους
σαν “υποζύγια”. Οι μισοί καταλήγουν στα διαζύγια.
Παρόλα αυτά ο
πετυχημένος γάμος δεν θα καθοριστεί από αυτά που θα ψάλλονται στην τελετή, ούτε
από αυτά που επιβάλει η ηθική των άλλων, αλλά από την συμφωνία που θα γίνει
μεταξύ των δύο συντρόφων.
Μία εθελοντική, πλήρως ανακλήσιμη, ιερότατη συμφωνία αγάπης:
Δεν κάνουμε τον γάμο
για να εξασφαλίσουμε πως τα ερωτικά συναισθήματα που νιώθουμε για τον ή την
σύντροφό μας δεν θα τα νιώσουμε ποτέ για κάποιον άλλο. Αυτό δεν μπορούμε να το
γνωρίζουμε.
Δεν θεωρούμε τον γάμο
μέσο να περιορίσουμε να ελέγξουμε ή να εμποδίσουμε ο ένας τον άλλο από το
εκφράζει ειλικρινά και να δοξάζει αληθινά αυτό που τον αντιπροσωπεύει και του
φέρνει χαρά. Η αληθινή αγάπη δεν βρίσκεται στην κατοχή ενός ανθρώπου.
Μοιραζόμαστε εξίσου
την εξουσία και στην περιουσία: ο καθένας συμβάλει μέχρι εκεί που μπορεί.
Αν
ξεκαθαρίσουμε αυτά, δεν θα βλέπουμε τον γάμο σαν υποχρέωση αλλά σαν ευκαιρία
για ένα ταξίδι μέσα στην ζωή με κάποιον που αγαπάμε με αληθινή αγάπη – αυτή που
μπορεί να υπάρξει μόνο υπό καθεστώς ελευθερίας και σεβασμού στην αυτονομία και
ατομικότητα του συνοδοιπόρου μας.
Πηγές:
